هميشه يادتان باشد
بانوي باران
|
يك نفر...
يك نفر در همين نزديكي ها چيزي به وسعت يك زندگي برايت جا گذاشته است خيالت راحت باشد آرام چشمهايت را ببند يك نفر براي همه نگرانيهايت بيدار است يك نفر كه از همه زيبايي هاي دنيا تنها تو را باور دارد. كاش كودك مي ماندم
به دوران كودكيت برگرد كودك كه بودي از زندگي چه ميدانستي؟ نگاهت معصوم و خنده هاي كودكانه ات از ته دل بزرگترين دلخوشي هايت داشتن اسباب بازي دوستت پوشيدن كفش بزرگترها و حتي خوردن يك تكه كوچك شكلات بچه كه بودي،حسادت،كينه و نفرت در قلب كوچكت جايي نداشت دوست داشتنت پاك و بي ريا بخشيدنت با رضايت چاره ي ناراحتيت يك لحظه گريستن و اين پايان تمام كدورتها بود مي خنديدي و در دنياي خودت غرق مي شدي چه شد...بزرگ شدي...؟!!!
زندگي
زندگي آرام است،مثل آرامش يك خواب بلند زندگي شيرين است،مثل شيريني يك روز قشنگ زندگي رويايي است،مثل روياي يك كودك ناز زندگي زيباييست،مثل زيبايي يك غنچه باز زندگي تك تك اين ساعتهاست ،زندگي چرخش اين عقربه هاست زندگي راز دل مادر من ،زندگي پينه دست پدر است زندگي مثل زمان در گذر است
مي نويسم از تو
مي نويسم از تو... از تو اي شادترين... تازه ترين نغمه ي عشق... تو كه سرسبز ترين منظره اي... تو كه سرشارترين عاطفه را نزد تو پيدا كردم و تو كه سنگ صبورم بودي در تمامي لحظاتي كه خدا شاهد غصه و اندوهم بود به تو مي انديشم... به تو مي بالم و از تو مي گيرم هر چه انگيزه درونم را
باران
چترها را ببنديم به ضيافت قطر هاي پاك باران برويم و بگذاريم باران گناهانمان را پاك و بشويد نگاه خسته مان را زير باران تازه كنيم چرا كه فردا طلوع پاك روياهاست چترها را ببنديم باران زيباست...
دلخوري لاك پشت از خدا...
پشتش سنگين بود و جاده هاي دنيا طولاني، مي دانست كه هميشه جز اندكي از بسيار را نخواهد رفت. ناراضي و نگران بود.پرنده اي در آسمان پر زد،سبك. و سنگ پشت رو به خدا كرد و گفت:اين عدل نيســـت. كاش پشتم را اين همه سنگين نمي كردي.من هيچگاه نمي رسم.هيچ گاه . و در لاك سنگي خود خزيد،به نيت نا اميدي. خدا سنگ پشت را از روي زمين بلند كرد. زمين را نشانش داد . كره اي كوچك بود.و گفت:نگاه كن ابتدا و انتها ندارد. هيچ كس نمي رسد .چون رسيدني در كار نيست .فقط رفتن است. حتي اگر اندكي.هر بار كه مي روي ،رسيده اي. و باور كن آنچه بر دوش توست، تنها لاكي سنگين نيست. تو پاره اي از هستي را بر دوش مي كشي. خدا سنگ پشت را بر زمين گذاشت .ديگر نه بارش چندان سنگين بود و نه راه ها چندان دور. سنگ پشت به راه افتاد و گفت: رفتن حتي اگر اندكي...
دلم آرامش مي خواهد
دلم آرامش مي خواهد به اندازه خوردن يك فنجان چاي كوتاه باشد يا به اندازه ي قدم زدن روي سنگفرش خيس پياده رو طولاني........ فرقي نميكند فقط آن لحظه رو مي خواهم آن لحظه كه تمام سلول هاي بدنم آرام ميگيرند.......
براي خودت زندگي كن
اينجا زمين است رسم آدمهايش عجيب است اينجا گم كه بشوي به جاي اينكه دنبالت بگردند فراموشت مي كنند زياد كه خوب باشي،زيادي ميشوي زياد كه دم دست باشي،تكراري مي شوي زياد كه بخندي،برچسب ديوانگي مي خوري اينجا فقط براي خودت زندگي كن
روز عشق ايرانيان...
ولنتاين را خيلي ها مي شناسند .از برخي روزنامه ها مجلات و سايتهاي ايترنتي ولي كمتر ايراني از وجود روز عشق در ايران باستان و برگزاري جشني براي بزرگداشت اين موهبت ،آن هم نه با قدمت سه قرن پيش از ميلاد،بلكه از بيست قرن قبل از ميلاد حضرت مسيح !اطلاع داشته باشد. فلسفه بزرگداشتن اين روز به نام "روز عشق" بدين گونه بوده است كه در ايران باستان هر ماه را سي روز حساب مي كردند و افزون بر اينكه ماه ها نام داشتند ،هر يك از روزهاي ماه نيز يك نام داشتند.براي نمونه روز نخست"روز اهورا مزدا" روز دوم روز بهمن(سلامت،انديشه)كه نخستين صفت خداوند است.روز سوم روز ارديبهشت يعني"بهترين راستي و پاكي"كه باز از صفات خداوند است.روز چهارم شهريور يعني"شاهي و فرمانروايي آرماني" كه ويژه خداوند است و روز پنجم "سپندار مذ" بوده است.سپندار مذ فرنام(لقب)ملي زمين است.يعني گستراننده ،مقدس،فروتن.زمين نماد عشق است چون با فروتني و گذشت به همه عشق مي ورزد. زشت و زيبا را به يك چشم مي نگرد و همه را چون مادري در دامان پر مهر خود امان مي دهد.از اين روي در فرهنگ باستان ايپندار مذگان را به عنوان نماد عشق مي پنداشتند.طبق سالنامه زرتشتي ،روز اسفند از ماه اسفند يعني پنجمين روز از اين ماه(5 اسفند) و بنا بر تقويم امروزي هجري خورشيدي 29 بهمن ماه روز سپاسگذاري از جايگاه زنان و مادران است .بر اساس سنت باستاني ،مردان و فرزندان در روز سپندار كه مظهر ايمان ،مهر،عشق،محبت و حامي زنان نيك است،به همسران و مادران خود هداياييتقديم مي كردند و برگزاري مراسم جشن و سرور در اين روز ضروري است.به اين ترتيب از محبت و مهرباني زنان سپاسگذاري مي شود. در اين روز ويژه انجام كارهاي خانه به عهده مردان است و زنان با پوشيدن لباس هاي نو مورد تكريم قرار مي گيرند .در مراسم جشن اسفندگان در آيين ايراني همچنين زنان پاكدامن و پرهيزگار كه به تربيت فرزندان نيك پرداختند و اين فرزندان به عنوان شخصي نيك شناخته شده اند تشويق مي شوند. سپندار مذگان جشن زمين و گرامي داشت عشق است كه هر دو در كنار هم معنا پيدا مي كردند.در اين روز زنان به شوهران خود به محبت هديه مي دادند .مردان نيز زنان و دختران را بر تخت شاهي نشانده به آنها هديه داده و از آنها فرمانبرداري مي كردند.
جملات فلسفي
زيبايي مرد در فصاحت زبان اوست . حضرت محمد (ص)
سخن را زيوري جز راستي نيست . جامي
آينده را ما مي سازيم مگر از ديروز تا به امروز ما نساختيم. حسين بهزاد
از زندگي خود لذت ببريد بدم آنكه آن را با زندگي ديگران مقايسه كنيد .كندورسه
كارهاي تكراري ما نشانه شخصيت ماست . ارسطو
براي يك كشتي كه معلوم نيست به كدام بندرگاه ميرود باد موافق معنا ندارد.
نهال دوستي واقعي آهسته رشد مي كند.ژرژواشنگتن
هرگز تكبر نداشته باش كه هنر را تكبر نيست .حسين بهزاد
از پيروزي تا سقوط فقط يك ثانيه فاصله است. ناپلئون
پرسش ها ما افكار ما را مي سازد. آنتوني رابينز اميد
زمستان نويد دهنده بهار است آسمان پيش از طلوع،تاريك ترين است طوفان هر قدر سهمگين تر باشد رنگين كمانش درخشان تر است روزهاي سخت هميشه پيش از بهترين روزها مي آيند اميدتان را از دست ندهيد چون هرگز نمي دانيد فردا چه خواهد شد. خدايا شكرت...
ديروز مي توانست پايان زندگي من باشد. پس امروز كه زنده ام معجزه اي از جانب خداوند است. در حقيقت ديدن هر روز معجزه اي از جانب اوست. خدايا تو را شاكرم به خاطر امروزم كه به من عطا فرمودي. و به تو قول خواهم داد تا امروز را سرشار از زيبايي سازم. و آن را آنگونه كه تو دوست داري بسازم.
مهربانم
مهربانم ديروز در هجوم لحظه هاي بي تو بودن هاي سخت در ميان سبزه ها و رقص گل شبدري زيبا يافتم با چها برگ آرزوها از زواياي خيالم مي گذشت روح من آزاد شد هر چه رويا بود ارزاني دشت جز يكي كه در سفر با شبدرم همراه گشت آرزو كردم بلند: مهربانم مهربانم مهربانم جاي تو خالي نباشد هيچ وقت... اعتماد...
به چشمي اعتماد كن كه به جاي صورت به سيرت تو مي نگرد به دلي دل بسپار كه كه جال خالي برايت داشته باشد و دستي را بپذير كه باز شدن را بهتر از مشت شدن مي داند
كاش...
كاش مي فهميدي قهر ميكنم تا دستانم را محكم تر بگيري و بلندتر بگويي دوستت دارم نه اينكه شانه هايت را بالا بياندازي و بگويي هر جور راحتي
ابرها...
ابرها جمع شدند كوچه باغها سرك كشيدند و مشتاق نگريستند لباس باغچه خيس خيس شد شاپركي كنار گل لاله عباسي پناه گرفت زندگي رنگ بهار گرفت بوي خاك تمام زمان را پر كرد هنز ابرها نرفته اند عمر ماست كه ميرود. خدايا
خدايا ديدگانم همه جا و در همه هنگام به سوي تو نگران بود تا عاقبت آن را بستم و گفتم تو اينجايي اين پرسش و اين فرياد كه <<تو كجايي؟>>به هزاران جويبار اشك مبدل گشت و سيل اطمينان عالم را در بر گرفت كه <<من اينجايم>> هر روز كه مي گذرد ،تو مرا بيشتر شايسته آن ارمغان هاي كوچك و در عين حال بزرگ مي گرداني كه تمنا ناكرده به من عطا داشتي اين آسمان و آن روشنايي،اين تن و اين جان و اين ادراك و با اين موهبت ها مرا از خطر افزون طلبي دورم ساختي چه بسيار زمان ها كه من سرگشته در كار خويش عمرم را به بيهودگي صرف كردم و چه اوقاتي كه به خود آمده و آسيمه سر به دنبال هدف خويش شتافته ام هر روز كه سپري گشت تو با رد تمناي من هر دم و ره گاه شايسته ام دانستي كه به سئيت روي آورم و از اين گذرگاه ،مرا از خطر هوس هاي سست و بي بنيان در امانم نگاهداشتي. |
درباره وبلاگ نویسندگانآخرین پست هاپیوندهای روزانهآرشیو ماهانهپیوندهاچراغ خواب شلمن" target="_blank" > چراغ خواب شلمن
سایت آوازک
دیگر امکاناتطراح قالب: آوازک |
تبادل
لینک هوشمند
